سوره ابراهیم؛ تأکید بر مشترک بودن اهداف پیامبران الهی

به گزارش ایکنا، چهاردهمین سوره قرآن کریم به نام «ابراهیم» نامگذاری شده است. این سوره که 52 آیه دارد و در جزء سیزدهم قرآن جای گرفته، یکی از سوره‌های مکی است و هفتاد و دومین سوره‌ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است.

علت نامگذاری این سوره به نام ابراهیم، بیان سرگذشت ابراهیم نبی(ع) است. هرفردی بخواهد حضرت ابراهیم(ع) را با معرفی قرآن بشناسد، در اولین مرحله، این سوره است که او را به ‏سوی خود می‌کشاند. سوره‌‏ای که تنها با نام ابراهیم خوانده می‏‌شود، اين پيامبر الهی را با دعاهایش شناسانده است و این تنها سوره‌‏ای است در میان سوره‏‌های قرآن کریم که در یادکرد ابراهیم دعاهای او را آورده است که جزو دعاهای خاص قرآن کریم محسوب می‌شود.

تمام فضای سوره ابراهیم را مبانی معرفتی، بینشی و عقیدتی شکل داده و تنها دستور و سفارش عملی برای مؤمنان مربوط به اقامه نماز و انفاق آشکارا و پنهان است.

موضوع اساسی سوره ابراهیم، توحید، توصیف قیامت و محاسبه اعمال انسان‌هاست. علامه طباطبایی محور اصلی سوره را توصیف قرآن می‌داند، از این جهت که نشانه و آیتی بر رسالت پیامبر است که با آن مردمان را از ظلمات به نور و راه خدای سبحان، خداوندی که عزیز و حمید است، هدایت می‌کند و نیز چون خدواند بخشنده نعمت بر همگان است باید که برای سعادتمندی دعوتش را بپذیرند و از عذابش بیمناک باشند.

از دیگر محورهای این سوره، رسالت رسولان الهی است که طبق آن، همه انبیا یک هدف را دنبال می‌کردند. حجم قابل ‏توجهی از سوره، بدون مشخص ‏کردن پیامبری خاص، گفت‏‌وگوها و رویارویی رسولان با مخالفان ایشان را ارائه داده است. اصول و مواضع کلی رسولان الهی و عکس‌‏العمل منکران ایشان در این سوره جمع‌‏بندی شده است.

در این سوره با بیان تقابل‌‏هایی مانند نور و ظلمت، طیبه» و خبیثه، قرار و زوال، ثبات و بی‏‌قراری، گزارش مختصری از سرنوشت پیامبران الهی ارائه شده است که همواره با صف مخالفان و منکران مواجه بودند.