شرح دعای روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان 

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین.

خدایا بگشا به رویم در این روز درهای فضلت و فرود آر برایم در آن برکاتت را و توفیقم ده در آن برای موجبات خشنودیت و مسکنم ده در آن وسط‌های بهشت، ای اجابت کننده خواسته‌ها و دعاهای بیچارگان 

 

مؤمن روزه دار در این روز از خداوند متعال می‌خواهد: 

 

الف) گشایش درهای فضل و کرامت 

 

«اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ» خدایا در این روز درهای فضل و کرم خویش را بگشا و برکاتت را بر من نازل فرما 

 

بدیهی است که لسان حال همه ما باید این دعا باشد؛ «اَللّهی عاِملنا بِفَضلِک وَ لا تُعامِلنا بِعَدلِک» خدایا با فضل و کرمت با ما معامله کن نه با میزان عدل و دادگری‌ات چون احدی از بندگان نمی‌تواند ادعا کنند که اعمال و عبادتش قابلیت ترازوی عدل پروردگاری را دارد جایی که رسول خدا(ص) می‌فرماید: «الهی ما عرفناک حق معرفتک و ما عبدناک حق عبادتک» خدایا حق معرفت وعبادت تو را نشناختم و به جا نیاوردم ما بندگان حقیر دیگر تکلیف مان روشن است به هر حال هر که هستیم و در هر درجه عبادت و بندگی که باشیم، سرانجام بدون فضل پروردگار هیچ هستیم و هیچ. 

به قول مولوی: 

این همه گفتیم لیک اندر بسیج

بی عنایات خدا هیچیم هیچ 

بی عنایات حق و خاصان حق

گر ملک باشد سیاهتش ورق 

ب) موجبات رضا 

 

«وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ» خدایا مرا بر موجبات و اسباب رضا و خشنودیت موفق بدار 

 

بدیهی است انسان بدون توفیق الهی، نمی‌تواند موجبات رضایت او را فراهم کند« وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ» هود 88 مرا توفیقی بی عنایت خدا نیست بر او توکل می‌کننم و به سوی او می‌شتابم. 

 

به قول حافظ: 

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است 

آن به که کار خود به عنایت رها کنند 

 

البته هر کار خیری که انسان توفیق انجام آن را پیدا می‌کند، در واقع عنایت خداوند متعال است که مولای متقیان علی(ع) آن را بهترین سرمایه و ذخیره آخرت می‌داند؛ «افضل الذخر الصنائع» بهترین سرمایه کارهای خیر و خوش فرجام است.

 

به قول سعدی: 

فضل خدای را که تواند شمار کرد

یا کیست آن که شکر یکی از هرا کرد 

ج) زندگی در بهشت 

 

«واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین» خدیا در این روز مقرر فرما که وسط بهشت جا و سکنای ابدی من گردد. 

 

بدیهی است که کمال آرزوی انسان مومن تحصیل بهشت و سعادت است به قول حکیم فردوسی: 

هر آن کس که خواهد بیابد بهشت

نگردد به گرد بد و کار زشت 

 

مولای متقیان علی(ع) فرمود: «يَنبَغي لِلعاقِلِ أن يُقَدِّمَ لاِآخِرَتِهِ ويَعمُرَ دارَ إقامَتِهِ» سزاوار است برای انسان عاقل که بهشت را پیش خرید کند و به فکر آبادی سرای آخرت خویش باشد.

 

به قول مولوی: 

همین مراقب باش گر دل بایدت

کز پی هر فعل چیزی زایدت 

ور ازین افزون تو را همت بود

از مراقب کار بالاتر رود 

 

و این درخواست مؤمن باید از سر اضطرار و ضرورت باشد به همین دلیل خدا را به نام «یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّین » می‌خواند؛ چرا که جایی کمتر از بهشت برای انسان، جز دوزخ سوزنده نخواهد بود.