دعای روز بیست‌وسوم ماه رمضان 

«اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ وطَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَى القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین».

خدایا بشوی مرا در این روز از گناه و پاکم نما در آن از عیب‌ها و آزمایش کن دلم را در آن به پرهیزکاری، ای چشم پوش لغزش‌های گناهکاران.

 

مؤمن روزه‌دار در این روز از خدای مهربان می‌خواهد: 

 

«اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ»؛ خدایا در این روز برای همیشه مرا از گناهان پاکیزه گردان 

 

بدیهی است مرا از تغسیل، ریشه‌کنی گناه در نهادن آدمی است که مدام گناه از او برمی‌خیزد به تعبیر علمای اخلاق، ریشه زنی گناه در نفس موجب عادت و تکرار بی اراده گناهان در انسان می‌شود. 

 

به قول جناب مولوی داستان خار بُن و خارکن پیش می‌آید به طوری که خار بُن ریشه‌دار می‌شود و خارکن که انسان باشد، روز به روز پیر و فرسوده می‌گردد: 

خار بن در قوت و برخاستن

خار کن در پیری و در کاستن 

خار بن دان هر یکی خوی بدت

بارها در پای خار آخرت زدت 

بارها از فعل بد نادم شدی

بر سر راه ندامت آمدی 

 

فقط اشک ندامت و آه پشیمانی می‌تواند ریشه گناهان را در نفس شست‌وشو و آدمی را از شر آفات آن نجات دهد. 

به قول حافظ: 

غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند

پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز 

 

« وطَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ» خدایا! در این روز مرا از عیوب ظاهری و باطنی پاک گردان 

 

بدیهی است طهارت از عیوب زمانی امکان‌پذیر می‌شود که طهارت از ذنوب صورت گیرد؛ به طوری که هر چه ذنوب انسان کمتر شود، از مرض عیب‌جویی هم پرهیز می‌کند. چنانکه مولای متقیان علی(ع) فرمود: «مَنْ نَظَرَ فِي عَيْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِه» هرکس به بدی‌های نفس خود بنگرد، از عیب‌جویی دیگران دوری می‌کند. تا جایی که نفس او کاملاً پاک شود. به طوری کلی از عیب دیگران صرف نظر می‌کند حتی بدی‌های آنان را به خوبی و زیبایی می‌بیند و این چشم عشق و توحید است که نصیب اولیای الهی می‌گردد مثل مجنونی که هم چیز عالم را لیلی می‌بیند. 

 

به قول نگارنده:

ای دل بیا ز کوچه لیلی گذر کنیم

بر عالم از دیده مجنون نظر کنیم

این دیده گر به من و تو خدا کند

از عیب و بدگمانی مردم حذر کنیم

 

 

«وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَى القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین.» خدایا در این روز قلب مرا به تقوا و پرهیزکاری امتحان کن، ای پذیرنده لغزش‌های گناهکاران 

بدیهی است، تقوا آزمون قلب است که میزان گرایش و توجه به رغبت قلب را به خداوند متعال نشان می‌دهد و به تعبیر قرآن کریم بزرگترین شعائر الهی محسوب می‌شود، «ذَلِكَ وَمَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ»(حج/ 32) هرکس بزرگ شمارد شعائر الهی را، همانا بیانگر تقوای قلوب است.

کسی به تقوی القلوب می‌رسد که به قوت القلوب در ماه مبارک رمضان دست یابد و از آن تغذیه کند.

به قول مولوی: 

بسته شیر زمینی چون حبوب

جو فطام خویش از قوت القلوب 

نور حکمت خورد که شد نور ستیر

ای تو نور بی‌حجت را ناپذیر

 

خوشا به حال آن دل‌هایی که در این ماه عزیز از نور حکمت افطار می‌کنند و همه توجه و میل و رغبت و علاقه‌شان خدای یگانه و مهربان شده است.