تأثیر غالیان بر میراث حدیثی شیعه در شماره جدید «فرهنگ پژوهش»

به گزارش ایکنا، در این شماره از فصل‌نامه که هفت مقاله با عناوین «غالیان سیاسی و تأثیر آنان بر میراث حدیثی شیعه» اثر ابوالفضل میرزایی؛ «جایگاه اجتماعی زنان در دوره ادریسیان» نگاشته محمدرضا حیدری خراسانی؛ «تدابیر ائمه(ع) در حج» تألیف روح الله حیدری چمگردانی؛ «گونه‌شناسی سودمندی‌ دانش تاریخ برای معرفت افزایی از دیدگاه مورخان مسلمان» نوشته‌ سلمان فیاض؛ «خودآرایی ومحیط آرایی در سیره امام علی(ع)» به قلم سیدیاسر حسینی نسب کهنوج؛ «نقش متولیان مذهبی و فرهنگی در بحران‌های زیستی عصر صفوی با تأکید بر نقش سید نعمت الله جزایری» به قلم سیدمحمدعلی میرزاده؛ جایگاه عقل و خرد ورزی در سیره تبلیغی رسول خدا(ص) از مصطفی بابازاده منتشر شده است.

در بخشی از مقاله «غالیان سیاسی و تأثیر آنان بر میراث حدیثی شیعه» می‌خوانیم: پیدایش غلو و گروه‎‌‌های غالی از زیان‌بارترین انحرافات درون شیعه بود که در تخریب کردن چهره تشیع، تأثیر بسزایی داشت. این گروه - در طول تاریخ - خود را به عنوان شیعه در صفوف شیعیان جای داده‌اند و با مطرح کردن عقاید خرافی و جعل احادیث، زمینه تبلیغات منفی برای دشمنان و مخالفان دین اسلام را فراهم ساخته و زمینه نفرت دیگر مسلمانان را از تشیع فراهم می‌‎آورد. این مقاله غالیان را به دو طیف غالیان منحرف و دروغ‌گو و طیف متهمان به غلو تقسیم نموده و تلاش دارد تا افرادی چون مفضل بن عمر جعفی، محمد بن سنان، سهل بن زیاد و ... از غلو پاک نموده و آنان را جزء «غالیان سیاسی» به شمار آورد.

در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی، به این چالش در منابع رجالی پاسخ داده شده است که طایفه‌ای از روات به غلو، ارتفاع و مذاهب فاسد، متهم گردیده‌اند در حالی که از آن سو مورد اعتماد مشایخ بزرگ حدیثی قرار گرفته‌اند. این دوگانگی، علما و اندیشمندان رجالی را بر آن داشته که با نظریات خود، دو گانگی موجود را تبیین کنند. چهار نظریه در تبیین این دوگانگی و راه برون رفت از این چالش موجود است. در پایان به ویژگی‌های میراث حدیثی آنان و گزارشی از روایات متهمان به غلو و همچنین عمده مباحث رایج میان این افراد، پرداخته شده است.

در بخشی از مقاله «خودآرایی ومحیط آرایی در سیره امام علی(ع)» نیز آمده است: امامان معصوم همواره الگویی مناسب برای انسان‎‌‌ها بوده اند و برسی ابعاد مختلف سیره آن بزرگواران می‌تواند به عنوان راهنمایی کامل در همه امور زندگی قرار گیرد. بخش مهمی از زندگی امام علی(ع) پرداختن به خودآرایی ظاهر و محیط آرایی پیرامون خود بوده است. مسئله اصلی در این مقاله این است که خودآرایی ومحیط آرایی در سیره امام علی(ع) چگونه بوده است؟ به همین منظور سیره خودآرایی و محیط آرایی در دوران حیات امام علی(ع) مورد برسی قرار گرفت. روش تحقیق در این مقاله به لحاظ جمع‌آوری اطلاعات، کتابخانه‌ای است و از روش اجرای تحقیق؛ توصیفی و تحلیلی است.

در پاسخ به پرسش حاضر به این نتیجه دست یافتیم که که اقتضائات اجتماعی هر دوره از زندگی معصومان به ویژه میزان سطح درآمد و زندگی عموم مردم جامعه از شاخصه‌های مهم وتاثیر گذار در میزان زیادی وکمی خودآرایی ومحیط آرایی بوده است. چون در دوران امیر مومنان علی(ع) مردم مدینه در سختی قرار گرفته و اقتضای شرایط جامعه ایجاب می‎کرد که حضرت در حضور جمع به خودآرایی کمتر و ساده زیستی بیشتری پرداخته اما این گونه ساده زیستی هیچ‌گاه به منزله دوری کردن از خودآرایی سیمای ظاهری و محیط آرایی پیرامون خود به خصوص در محیط خانه نبود بلکه امام علی(ع) در حضور خانواده به خودآرایی پرداخته و همیشه سعی در ایجاد محیطی آراسته برای اهل خانه بوده است و در ایجاد محیط مناسب پیرامون خود از هیچ تلاشی فرو گذاری نکرده است.

این فصلنامه به مدیرمسئولی مهدی فدایی و به سردبیری عباس ایزدی‌فرد منتشر می‌شود. جهت مشاهده متن کامل مقالات این شماره اینجا کلیک کنید.