Нигоҳи Қуръони Карим дар бораи муқобила ба мисл ё афви душман
Марями Абдулбоқӣ, устод ҳавза ва донишгоҳ дар гуфтугӯ бо хабарнигори ИКНА, дар мавриди амалиёти "Ваъдаи Содиқ", ки аз сӯи неруҳои мусаллаҳи Ҷумҳурии Исломии Эрон алайҳи режими саҳюнистӣ сурат гирифт, гуфт: Қуръон ба таври куллӣ дар рӯёрӯии бо душман, муқобила ба мислро тавсия карда ва дар ояти فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ (Бақра/194) ба ин нукта ишора кардааст. Агар аз сӯи душман таҷовузе ба сӯи шумо сурат гирифт шумо ҳам ба ҳамон нисбат посух диҳед.
Ҳофизи кулли Қуръони Карим афзуд: дар ҷои дигаре мефармояд وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُمْ بِهِ; Ин мислият чанд бор дар Қуръон омадааст ва ҳатто дар ин маворид إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ ду бор зикр кардааст, ба ин маъно, ки дар ин муқобила ба мисл, поро аз ҳадди худ фаротар нагузорем то мабодо зулме сурат гирад ва ин хеле муҳим аст.
Ин устоди донишгоҳ бо таъкид бар инки асосан вуҷуди режими саҳюнистӣ ғасбӣ ва мутаҷовизона буда ва зотан ташкили он бар асоси таҷовуз аст, гуфт: дар иртибот бо ин режим ҳассосияти қазия худ ба худ миқдоре канор меравад. Ин режими фосид, ки аслан набояд мавҷудият дошта бошад, ба консулгарии мо дар Димишқ ҳамла кард, ҳамлае, ки баъд аз ҳамалоти қаблӣ сурат гирифт, яъне мо баъд аз ҷараёни Ғазза ба андозаи кофӣ сабурӣ кардем ва баъд аз ҳамла ба консулгарӣ мунтазир вокуниш ва иқдомоти маҷомеи байналмилалӣ будем, вақте ҳеҷ иқдоме аз сӯи онҳо анҷом нашуд, Эрон ин ҳамларо анҷом дод.
Марями Абдулбоқӣ баён кард: агар Эрон муқобила ба мисл намекард, ҳам як навъ ибрози зиллат буд ва мардум ноумед мешуданд; Чаро, ки фикр мекарданд мо дар муқобили душман мунфаил ҳастем. Ин кишварҳои мутахосим худро қавӣ ва шикастнопазир нишон медиҳанд ва ин боварро аз тариқи таблиғот ба зеҳни инсонҳо ворид кардаанд, лизо мо бояд ин иқдомро анҷом медодем. Ояте, ки Сипоҳ дар амалиёти Ваъдаи Содиқ интихоб кард, бисёр муносиб буд, онҷо, ки мегӯяд قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ; Бо онон биҷангед то Худованд ба дасти шумо азобашон кунад ва хор ва саркӯбашон созад ва шуморо бар онон ёрӣ диҳад ва дилҳои мардумони муъминро [, ки аз дасти онон озор ва шиканҷа диданд] марҳам наҳад».
Вай бо ишора ба инки оёти Қуръон дар ин замина маъдуд нест, ба баён бархе аз ин оёт пардохт ва гуфт: яке аз ин ишорот ояти 58 сураи муборакаи Анфол аст, ки мефармояд: وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِيَانَةً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ яъне агар шумо эҳтимоли хиёнат ва аҳдшиканиро додед, فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ комилан он паймонро нақз шуда талаққӣ карда ва бо онҳо муқобилаи ба мисл кунед.
Вай дар идома ба ҳамалоти ваҳшёнаи режими саҳюнистӣ ба Ғазза ишора кард ва афзуд: аз ҷараёни Ғазза қалбҳои мо ҷариҳадор аст ва интавр нест, ки мо масъул набошем. مَنْ سَمِعَ رجلا ینادی یا لَلْمُسْلِمینَ فَلَمْ یجِبْهُ فَلَیسَ بِمُسْلِمٍ, Агар мо ҷавоби додхоҳии Ғаззаро намедодем масъул будем, бо ин вуҷуд тибқи қавонини байналмилалӣ хештандорӣ кардем то инки инҳо гомро ҷилватар оварданд. Қуръон мегӯяд: أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ Бархе ингуна ҳастанд, ки зуд дилашон аз таҳдидҳои душман холӣ мешавад ва қоил ба муқобила ба мисл нестанд. Агар мо мехостем ба бархе аз инҳо таваҷҷуҳ дошта бошем, хеле пештар аз ин ва дар ҷанги таҳмилӣ наметавонистем он сарафрозиро ба даст биёварем.
Марями Абдулбоқӣ баён кард: хушбахтона ҳам имом Хумайнӣ (рҳ) ва ҳам мақоми муаззами Раҳбарӣ дақиқан он сиёсат ва он роҳбурди Қуръонро гом ба гом пеш бурда ва ҳамчунон пеш мебаранд.
