بیان شاخص‌های برتری پیامبر(ص) بر سایر انبیا در قرآن

به گزارش ایکنا از بوشهر، اکرم خزاعی، معاون پژوهش و استاد حوزه علمیه خواهران بوشهر در گفت‌وگو با ایکنا از بوشهر به شاخص‌های برتری پیامبر(ص) بر سایر انبیا اشاره کرد و گفت: شاخص‌های بسیاری برای برتری پیامبر(ص) نسبت به سایر انبیا وجود دارد که از آن میان می‌توان به بشارت‌های پیامبران گذشته اشاره کرد. امام باقر(ع) می‌فرماید «پیغمبران همواره به آمدن محمّد صلی الله علیه و آله مژده می‌دادند، تا آن که خداوند حضرت مسیح، عیسی بن مریم(ع) را مبعوث کرد. او به رسالت محمد صلی الله علیه و آله بشارت داد.» و رسول خدا(ص) افضل و اکمل از پیغمبرانِ پیشین است؛ زیرا دانش‌های آن حضرت منحصر به دانستنی‌های پیامبرانِ پیشین نبوده است. 
         
وی به ره آورد آسمانی و نزول قرآن بر پیغمبر(ص) نیز اشاره کرد و افزود: امیرمؤمنان(ع) درباره مقام بی‌بدیل و والای قرآن می‌فرماید «خدای سبحان، کتابی آسمانی بر پیامبر اکرم(ص) فرو فرستاد و آن، نوری است که خاموشی ندارد، و چراغی است که افروختگی آن زوال ناپذیر است، و دریایی ژرف است که قعر آن به چنگ ادراک آدمی نمی‌افتد، و راهی است که در آن گمراهی نیست.» نظیر این ویژگی‌ها درباره هیچ کتاب آسمانی دیده نشده است. از این جا می‌توان به طور قطعی، حکم کرد که قرآن افضل از دیگر کتاب‌های آسمانی است و آورنده قرآن نیز افضل از انبیای پیشین است. 

خزاعی به خاتمیت پیامبر اکرم(ص) نیز اشاره کرد و گفت: در زیارت امیرمؤمنان(ع) در روز غدیر آمده است: «السّلام علی محمّد رسول اللّه خاتم النّبیّین و سیّد المرسلین... الخاتم لما سبق...؛ سلام بر محمّد، رسول خدا، خاتم پیامبران و سرور رسولان... خاتم پیشینیان...» پیغمبر(ص) واجد همه مزایای مشترک و فرد فرد انبیا و بعضی از خصایص ویژه است که انبیای قبلی فاقد آن بوده اند که تا روز قیامت احدی بهتر از پیغمبر اسلام نخواهد آمد؛ زیرا اگر کامل تر از وی یافت می‌شد، حتماً او به مقام خاتمیّت می‌رسید.

استاد حوزه و دانشگاه بوشهر با اشاره به عبودیت پیامبر اکرم(ص) تشریح کرد: در آیه اوّل سوره کهف، خداوند می‌فرماید: «الحمدللّه الّذی انزل علی عبده الکتاب»؛ ستایش از آنِ خدایی است که بر بنده اش کتاب نازل کرد...» در آیات فوق و نظیر آنها، نه پیش از کلمه «عبد» نام مبارک پیامبر(ص) برده شده و نه بعد از آن؛ بلکه خداوند آن را به‌صورت مطلق مطرح فرموده است! و این، گویای انصراف این واژه به کامل‌ترین فرد آن است که رسول خدا(ص)باشد. این، خود فضیلت غیر قابل انکار و بسیار والایی برای آن حضرت نسبت به دیگر پیامبران الهی است. خدای سبحان، بنده مطلق در همه عصرها را رسول اکرم(ص) می‌داند.

وی پیامبر اکرم(ص) را مانع نزول عذاب دانست و بیان کرد: یکی از ویژگی‌های رسول خدا(ص) آن است که تا وقتی که میان امّت خویش بودند، عذاب بر آنان نازل نمی‌شد. خداوند در آیه ۳۳ سوره انفال می‌فرماید: «و ما کان اللّه لیعذّبهم و انت فیهم، تا آن زمان که تو در میان مردم هستی، خداوند آنان را عذاب نمی‌کند.» منظور از نفی عذاب، برداشته شدن عذاب عمومی از مسلمانان به برکت وجود پیامبر(ص) است؛ مثل عذاب‌های اقوام پیشین و گرنه اشخاصی در موارد خاصّی گرفتار عذاب الهی شدند.

خزاعی پیامبر(ص) را اولین مسلمان دانست و افزود: خداوند در آیه ۱۶۳ انعام به پیامبرش فرمود: «و بذلک اُمرت و انا اوّل المسلمین». منظور از (اول المسلمین)، اولیت ذاتی است که گاهی از آن به اولیت رتبی یاد می‌‌شود. خداوند درباره حضرت ابراهیم(ع) با اینکه از نظر زمانی جلوتر است و سرسلسله انبیای ابراهیمی(ع) است و درباره حضرت نوح(ع) که شیخ‌الانبیاء و حضرت آدم(ع) که ابوالبشر است، از این عبارت استفاده نکرده است. این نکته نشان می‌‌دهد که این اولیت، زمانی، تاریخی و مادی نیست، زیرا اگر منظور اولیت زمانی بود، هر پیامبر نسبت به قوم خویش «اول المسلمین» بود؛ پس علت اینکه خدای سبحان تنها به پیامبر(ص) فرمودند که بگو «من مأمورم که نخستین مسلمان باشم»، این است که وی صادر اول و ظاهر اول است؛ یعنی هیچ‌‌کس در رتبه وجودی او قرار ندارد، چنان‌که نخستین کسی که در قیامت محشور می‌‌شود، آن حضرت است.